Smaakpillen over geweten
- Elia Pluijm
- 29 mei 2017
- 3 minuten om te lezen
Op de televisie verschijnen talloze culinaire kookprogramma’s. Voor mijn geestesoog verschijnt het beeld van de vriend van mijn moeder, die er vroeger haast kinderachtig blij van werd wanneer hij een nieuw recept had gevonden. Uren voordat de meeste mensen beginnen aan het avondeten, besteedde ik mijn tijd aan betekenisloos vermaak dat op de televisie verscheen. Vaak werd ik dan plots uit mijn hypnose getrokken omdat er in de Allerhande een goed recept stond. Om niet onbeleefd over te komen mompelde ik -zonder mijn blik ook maar van het beeldscherm af te wenden- iets terug. Dit kreeg ik namelijk al vaak genoeg te horen van mijn vader. Een heuse stuiterbal als het aankomt op culinaire bedoeningen. Maar er was geen ontkomen aan, ik moest en zou de hele voorbereiding aanhoren. Het was pas aan het begin van mijn tienerjaren dat ik begreep hoe cruciaal de voorbereiding van een avondmaal is. Hoe vaak heb ik wel niet gefrustreerd de pan met mijn net bereidde pasta boven de prullenbak omgekeerd en daarna pas mijn vader opgebeld voor culinair advies.
Voorbeeld
Internationaal zijn we allemaal elke dag met voeding bezig. Van huismoeder of vader, professioneel kok of tot student. Maar zijn we wel met échte voeding bezig?
Uit eigen ervaring weet ik dat jongeren het voorbeeld van hun ouders volgen. Ook al heb ik het meeste van mijn kookkunsten zelf aan moeten leren, beschouw ik het als geluk, dat ik het nageslacht ben van een kok. Als kind is mij al aangeleerd hoe ik een oester naar achteren moet slaan en hoe het verschil smaakt tussen een glas goede en minder goede rode wijn, want moeder drinkt als Zuid Amerikaanse altijd rood. Uiteraard weet ik ook wel hoe smerig lekker junkfood kan smaken. Tegenwoordig word ik mij steeds meer bewust van het verschil tussen het voorbeeld dat ik volg en het voorbeeld van andere leeftijdsgenoten. Het eerste wat er opgebracht wordt bij de aankondiging van een schoolreis, en de mogelijkheid om zelf het avondeten te verzorgen, is Macdonalds. Mijn initiële reactie daarop is niet schrik, maar vervreemding. Het verschil is me ineens weer heel duidelijk. Maar is het dan ook zo raar? Op scholen worden er hamburgerbroodjes en frikadellen verkocht. En wanneer de kantine gesloten is kunnen we ons verlangen naar eten, dat niet verzadigend is, alsnog stillen dankzij de rijk gevulde automaat.
Op dit moment zijn er meer mensen die aan diabetes lijden dan mensen die in hongersnood zitten. Wat zegt dat over onze maatschappij? Over de oneindige behoeften en consumptie van deze wereld? En de eindige bron die deze aarde te bieden heeft? Er is te veel vraag en op een dag zal er te weinig aanbod zijn. De hoeveelheid aan consumptie moedigt de bio-industrie alleen maar meer en meer aan. Miljardenbedrijven hanteren de visie hoe sneller, hoe beter. Een massaal aantal aan dieren gaat door slachtmachines alsof het levenloze objecten zijn. Dit gebeurt pas nadat ze in opsluiting en angst hun korte leven, beter gezegd ‘groeispurt’, hebben moeten doorstaan. Uiteindelijk beland er een eindproduct in de supermarkt dat niets meer te maken heeft met de associatie ‘dier’. De meerderheid van de mensheid wil liever niet geconfronteerd worden met de ernstige consequenties, die het gevolg zijn van onze consumptie. Er drijven steeds vaker beelden waarbij onthuld wordt op op wat voor wijze een bekend bedrijf aan zijn bontjassen komt. De beelden zijn vaak weerzinwekkend en roepen medelijden en walging op. Toch beseffen veel mensen niet dat deze zelfde soort dingen ook met hun voedsel gebeuren. De boodschap en of het voorbeeld dat ouders naar hun kinderen overdragen is toch belangrijker dan we allemaal denken.
Comments